16/11/2016 – ලංකාදීප
milinda-prashnaපාසල අධ්‍යාපනය ලබා දෙන තැනයි. නිවසේ දෙමාපියන් සමග ගත කරන කාලයට වැඩි වේලාවක් දරුවන් ජීවත් වෙන්නේ ගුරුවරු ඇසුරෙහිය. මෙරට අද පවතින අධ්‍යාපන රාමුව අනුව දරුවා පාසලෙන් පසු ටියුෂන් පන්තියටය. තමන්ගේ දරුවාගේ දුක සැප සොයන්නට මව්පියන්ට ලැබෙන කාල අවකාශය සීමිතය. අම්මාත් තාත්තාත් රැකියාව කරන නිවසක දරුවන් හැදෙන වැඩෙන අයුරු වඩා දැනෙන්නේ පාසලේ ගුරුවරයාට හෝ ගුරුවරියටය. දරුවා තේරුම් ගෙන නිවසට සන්නිවේදනය කරන අලූත් ව්‍යුහයක් අත්හදා බැලීම සුදුසුය.

බි‍්‍රතාන්‍යයේ පාසල් පරිපාලනය දරුවා ගැන සොයා බලා නිවසට ලිපියක් එවන ක‍්‍රමයක් හදුන්වා දී තිබේ. එයට අනුව දරුවන් ගේ බර වැඩිවන විට එය අනතුරක් බව ලිඛිතව දන්වයි. දත්ත අනාවරණය කරන අන්දමට බි‍්‍රතාන්‍යයේ පාසල් සිසුන් පස් දෙනෙකුගෙන් අයෙකු බර වැඩිය. නොඑසේනම් තරබාරුය. ප‍්‍රාථමික අධ්‍යාපන මට්ටමේ දී එය මෙයටත් වඩා වෙනස්ය. එනම් සෑම තුන් දෙනෙකු දෙනෙකුගෙන් ම අයෙකු බර වැඩි කෙනෙකි. බාල වියේ දී බර වැඩිවන දරුවන් ගේ සෞඛ්‍ය යහපත් ම නැත. ගැටළු අවම කරගන්නට නම් නිසි උසට ගැලපෙන බර පවත්වා ගත යුතුය. පාසලෙන් ලිපියක් ලැබෙන විට එය අවධානයට ගන්නා දෙමාපියෝ දරුවන්ගේ ආහාර එයවෙ වෙනස් කරන්නට පියවර ගන්නා අතර එය රටේ නිරෝගී පරපුරක් බිහි කරන්නට හොඳ හේතුවක් වෙයි.

බි‍්‍රතාන්‍යයේ දරුවන් ගේ බර වැඩිවෙන්නට හෝ තරබාරුවට වඩා බලපාන්නේ ආහාර පාන වෙනුවෙන් ඇති ප‍්‍රවර්ධන වැඩසටහන් බව හෙළිදරව් වී තිබේ. වෙළ`ද සැල් වල විකුණන්නට ඇති ශරීර සෞඛ්‍යයට බලපෑමක් ඇති කරන ආහාර සහ පැනි බීම වර්ග මිල අඩු කර විකුණන විට ඒවා වැඩිපුර මිල දී ගන්නා ගෘහ ඒකක වල අධි පරිභෝජනය සිසුන්ගේ පැවැත්මට තර්ජනයකි. බි‍්‍රතාන්‍ය පාසල් වල මෙවැනි සොයා බැලීම් වලට යුහුසුළු වෙන්නේ අනාගතය සම්බන්ධව දුරදක්නා නුවනින් යුතුව ගන්නා තීරණ හෙයින් බව සඳහන් කළ යුතුව තිබේ.

ශ‍්‍රී ලංකාවේ ආර්ථික සමාජ පැවැත්ම වෙනස් වෙමින් තිබේ. මැදි ආර්ථිකයක් ඇති රටක් වශයෙන් ආහාර පරිභෝජන රටාව වෙනස් වී ඇත. ක්ෂණික ආහාර වලට හුරුවන තරම සීඝ‍්‍රයෙන් ඉහළ යන බව නිරීක්ෂණය කළ හැකිය. දරුවන්ට පමණක් නොව පුරවැසියන්ට ද එදිනෙදා ආහාර භාවිතය සම්බන්ධ කාරණා ජීවිත අනතුරකට හේතුවන එකක් විය යුතු නැත.

නමුත්  මෙරට පාසල සහ දෙමාපියන් අතර සම්බන්ධතා හමුවේ ප‍්‍රතිසංන්ධානයක අවශ්‍යතාවය තිබේ.  පාසලේ ගුරුවරු පොදුවේ දරුවන් ගැන සොයා බලන ආකල්පය තරමක් වෙනස් වී ඇත. එයට හේතුව සිසුනට දෙන ද`ඩුවම පොලිස් පැමිණිලි දක්වා දුරදිග යාමයි. පරණ පරම්පරාව දරුවා ඉස්කෝලයට යවන්නේ ගුරුවරයා ලවා මට්ටු කර හදා ගන්නටය. ගෙදරට වී සිටියොත් නාස්ති වෙන හෙයින්ය. අද පරම්පරාව සිසුන්ට නිය පිටින් තලන්නට ඉඩ දෙන්නේ නැත. ඇ`දුම ගැන අවවාදයක් කළොත් එය දුර දිග යන ප‍්‍රශ්නයට මුල විය හැකි බව දෙගුරුන්ට අවබෝධයක් ඇත. කරුණු එසේ එයින් ඇතැම් පාසල් වල විනය භාර ගුරුවරු දරුවන් ගැන එතරම් හොයන්නේ නැත. කෙස් වැටිය,  නිය කැපීම, දත් මැදීම වැනි මූලික සෞඛ්‍ය කාරණා ගැන අවවාද දෙන්නට සූදානම් නැත. එය පාසල තුළ ගත කරන කාලයේ දී දරුවන් ගැන සොයා බලන ස්වභාවය ලිහිල් වී නරක පැතිකරා යොමු වීමකි. දරුවන් ආරක්ෂිතදැයි සොයා බැලිය හැකි තාක්ෂණ මෙවලම් රටට පැමිණ ඇති බව කියන්නේ මේ අතරවාරයේය.

තාක්ෂණය පැත්තකින් තැබිය යුතු මෙරට සමාජය ජාත්‍යන්තරයේ සිදුවන්නේ කුමක්දැයි විමසා බැලීම වැදගත්ය. ලක්ෂ සංඛ්‍යාත දරුවන්ගේ පෝෂණය, විනය හා හැදියාව අනාගත ශ‍්‍රී ලංකාවේ හැඩරුව පෙන්නුම් කරනු ඇත. පාසල සහ දෙමාපියන් අතර සම්බන්ධතාවය අලූත් පැත්තකින් ඇරඹිය හැක්කේ කෙසේදැයි විමසා බැලීම සුදුසුය.

 

මිලින්ද මොරගොඩ
http://www.milindaprashna.wordpress.com