2012.11.28 – ලංකාදීප – මිලින්ද මොරගොඩ
ශ‍්‍රී ලංකාවේ ආර්ථිකය පිබිදෙන වග දත්ත පෙන්නුම් කරයි. දළ දේශීය නිෂ්පාදිතය ඉහළය. ඒක පුද්ගල ආදායම ද වැඩි ව තිබේ. ප‍්‍රශස්ත ජීවන මට්ටමකට පොදු ජනතාව ගමන් කරමින් සිටින බව එයින් අගවයි. රටක් වශයෙන් දක්වන දියුණුව සැලකිය යුතු තරම් නමුත් තවත් වටිනා දියුණුවකට මග පාදාගත හැකි බව ඵලදායීතාව සම්බන්ධ අලූත් පර්යේෂණ වාර්තා පෙන්වයි.
රටක ජාතික නිෂ්පාදනයට ඵලදායීතාව වැදගත්ය. ආසියානු කලාපයේ රටවල පුරවැසියන් ගේ ක‍්‍රියාකාරීත්වය සලකා ආසියානු ඵලදායීතා දර්ශකයක් නිර්මාණය කර තිබේ. පසුගිය වසර පනහක කාලය තුළ ඵලදායීතාවය සම්බන්ධ දත්ත එකතු කර අනාවරණය කරන ආසියානු ඵලදායීතා සංවිධානය, එමගින් වැදගත් සංසන්දනාත්මක තොරතුරු ඉදිරිපත් කරයි. එයට අනුව මැලේසියානු වැසියෙකුගේ දිනක ඵලදායීතාව ඇමරිකානු ඩොලර් 15 ක් බව දක්වයි. සිංගප්පූරුවේ දෛනික ඵලදායීතාවය ඇමරිකානු ඩොලර් 14.2 කි. දකුණු කොරියාවේ එය ඇමරිකානු ඩොලර් 26.3 ක් වන අතර ශ‍්‍රී ලංකාවේ ඵලදායීතාවය අඩුය. එය ඇමරිකානු ඩොලර් 6-7 අතර අගයක් බව දර්ශකය පෙන්වයි.
කෘෂිකර්මයෙහි සහ සේවා අංශයෙහි නියැලි රටවලට වඩා කාර්මික රටවල පුරවැසියන්ගේ ඵලදායීත්වය වැඩි බව පෙනේ. මෙම දර්ශකයට අනුව ඉන්දියාව හා චීනය දක්වන්නේ ද අඩු ඵලදායීතාවයකි. එකම කාර්යය කරන්නට දෙතැනකදී ගන්නා මග වඩාත් කාර්යක්ෂම වන ආකාරය අනුව ඵලදායීතා දර්ශකය සැකසෙයි. එහි අගය අඩුවන විට රටට කරන දෛනික නිෂ්පාදනයේ වටිනාකම සාපේක්ෂව අඩු ප‍්‍රමාණයක් දක්වා පහතට වැටේ. තරගකාරී ආර්ථික රාමුවක දී එය ප‍්‍රශ්නයකි. මෙම ඵලදායීතා දර්ශකය විග‍්‍රහ කරන විද්‍යාර්ථීහු මෙරට කෘෂිකර්මයෙහි ඵලදායීතාව සාමාන්‍යයෙන් අඩු මට්ටමක පවතින බව දක්වයි. කෘෂිකර්මයේ ඵලදායීතාව ඇමරිකානු ඩොලර් 2-3 අතර ප‍්‍රමාණයකි.
ඉතිහාසය දෙස ආපසු හැරී බලන විට දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයේ ප‍්‍රතිශතයක් වශයෙන් කෘෂිකාර්මික අංශයේ දායකත්වය 1974 දී සියයට 33.16 කි. 2010 වන විට එය සියයට 14 දක්වා අඩුවී තිබේ. එයට සාපේක්ෂව කාර්මික හා සේවා අංශ වල දායකත්වය වර්ධනය වී ඇත. එවැනි පර්වර්තනයක් සිදුවන්නේ කෘෂිකර්මය පිරිහීම සමගය. රටවැසියන් ගොවිතැනින් ඉවත්ව අන් ක්ෂේත‍්‍රවලට යොමුවන්නේ එයින් ලැබෙන ආදායම අඩු හෙයින් බව වටහා ගැනීම අපහසු නැත. ඉඩම බෙදී එහි වගා කරන්නට වියදම වැඩිවන විට ලැබෙන ආදායම ජීවත්වන්නට ප‍්‍රමාණවත් නැත. ඵලදායී ආකාරයට කෘෂිකාර්මික කටයුතු හැරවිය හැකි නම් එතැනදී වාසියක් සිදුවෙයි. ගොවිතැනින් යමක් උපයන්නට නොහැකිවන තැන එයින් යැපෙන පිරිසගේ ජීවන මට්ටම දිනෙන් දින පහතට වැටෙයි. එහි නිරත පිරිසට ලැබෙන ආදායම සීමාසහිත වන විට ඔවුන් රටට එකතු කරන දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙහි වටිනාකම ද පහල එකකි. එය දියුණුවට බාධාවක් බව පෙනේ.
අන්තර් ජාතිකව පවතින තියුණු තරගය දෙස බලන විට සාර්ථකව නැගෙන්නට නම් කාර්යක්ෂමතාව හා ඵලදායීතාව ගැන අලූතෙන් සිතන්නට අවශ්‍යය. ජාතික මට්ටමින් පමණක් නොව පාසල් දරුවන් ගේ පටන් ඵලදායීතිවය ගැන සංවාදයක් ඇති කිරීම යහපත්ය. ලෝකයේ ඉහළට නැගුන රටවල් ඵලදායීතාවය ගැන අලූත් සංකල්ප පවා ගොඩනගා ඇත. තායිලන්තය කෘෂිකර්මාන්තයෙන් ඉහළටම පැමිණි රටකි. මැලේසියාව කාර්මික අංශය ද මිශ‍්‍ර කරගෙන කෘෂිකර්මයට ඉඩක් ලබාගෙන තිබේ. දකුණු කොරියාව කාර්මික හා සේවා අංශ වලින් මැත කාලය තුළ විශාල පිබිදීමක් ලබා ඇත. සමස්ථයක් වශයෙන් මෙම රටවල් කෘෂිකර්මය ද එකතු කරගෙන එම රටවල නිෂ්පාදනය ඵලදායී අන්දමට ඉහළ මට්ටමක පවත්වාගෙන ඇත්තේ කෙසේදැයි විමසා බැලීම රටට මහත් ප‍්‍රයෝජනයකි.
Milinda Prashna 
නොවැ. 28, 2012 @ 14:28:15
කෘෂිකර්ම ක්ෂෙත්‍රයේ අපගේ ඵලදායකත්වය අඩුවීමට එක් හේතුවක් වන්නේ ඉඩම්වල අයිතියේ විසිරුණු ස්වභාවය හා ඉඩම්වල ප්‍රමාණයයි.
බොහෝ දෙනෙකුගේ ඉඩම් ඇත්තේ තැන් තැන්වල කුඩා කට්ටි ලෙස විසිරී ය. එය පැරණි කුඩා වැව්වලින් සමන්විත වාරි ක්‍රමයට අවශ්‍ය වූයේ ය. එක වැවක් කැඩී බිදී ගිය කල ඒ යටතේ වගා කළ නොහැකි වූවිට තවත් වැවක ඉඩම් කට්ටියක් තිබීම සුරක්ෂිත තාවයට හේතුවක් විය.
ඊලග කාරණය මහා වැව් ආශ්‍රිතව ය. මුල් කාලයේ පදිංචි පරම්පරාවේ තෙවැනි පරම්පරාවේ උදවිය දැන් ඒ ජනපදවල වාසය කරති. දැන් කීපවරක් බෙදී ඉතිරිව ඇත්තේ සොච්චම් ඉඩමකි.
මේ කාරණා දෙකම කෘෂී ක්ෂේත්‍රයේ අඩු ඵලදායකත්වයට බල පෑවේ ය.
ඊට අමතරව ආණ්ඩුව මත යැපෙන ජනසවිය හා සමෘද්ධිය නිසා වඩාත් ශක්තිමත් වුනු යැපුම් ආර්ථිකයකට ඔවුන් යොමු වී ඇත්තේ ය. ඔවුන් මේ යැපුම් ආර්ථිකය තුළම සිරව සිටිනු දකින්නට සමහර විට දේශපාලනඥයන් කැමති ය. බොහෝ ගම් ආශ්‍රිත දේශපාලනඥයන්ගේ චන්ද පදනම මේ යැපෙන්නට පුරුදු කර ඇති පිරිස ය.
තමන් අසුව ඇති උගුලේ බරපතල කම තේරුම්ගන්නා ටික දෙනෙක් පමණක් මැද පෙරදිග රැකියා හරහා හෝ හමුදාවට බැදී එසේත් නැතිනම් ගාමන්ට් එකක රැකියාවක් කර මෙයින් ගොඩ එන්නට බලති.
ගමේ ගොඩේ පිදුරු සෙවිලි කල පැල්පත් අඩුව ගොස් උළු සෙවිලි කළ ගෙවල් දකින්නට ලැබෙන්නේ ඒ පිරිසට පින්සිදු වන්නට ය. බයිසිකල් ට්‍රැක්ටර් දක්නට ලැබෙන්නේ ද ඒ ආර්ථික අවස්ථාවන්ට පින්සිදු වන්නට ය.
යුද්ධය නැති ගාමන්ට් අලුතින් ඇති වෙන්නේ නැති තත්වයක මැද පෙරදිග රැකියාවලට පමණක් මේ කටයුත්තේ බර දැරිය හැකි ද?
අප ඉදිරියේ ඇත්තේ ලෙහෙසියෙන් පිපිරෙන්නට ඉඩ ඇති ගැමි ආර්ථිකයකි. අප අමතක නොකළ යුත්තේ ගැමි තරුණයන්ගේ කැරලි දෙකකටත් තවත් තරුණයන්ගේ අවි ගත් යුද්ධයකටත් මුහුණ දී ඇති ජාතියක් බව ය.