2012 .10 .24 ලංකාදීප – මිලින්ද මොරගොඩ

‘‘වසරක් ස`දහා සැලසුම් කරන්නේ නම් වී වගා කරන්න. දස වසරක් ස`දහා සැලසුම්කරන්නේ නම් ගස් වවන්න. ශත වර්ෂයක් ස`දහා සැලසුම් කරන්නේ නම් තරුණ පරපුරට අධ්‍යාපනය දෙන ආයෝජනය කඩිනම් කරන්න.’’ පුජ්‍ය ආචාර්ය ඉත්තෑපාණේ ධම්මාලංකාර අනු නාහිමියෝ එසේ දක්වති. හිමිපාණන් වර්තමානය දැක ඇත. රටක සැලසුම කෙබ`දු විය යුතු දැයි දක්වන්නේ එහෙයින්ය. දරුවන් වෙනුවෙන් ආයෝජනය කරන්නට උවමනාවක් අපට තිබේද?
අධ්‍යාපන කමය කාලානුරූපව දියුණු නැත. නිදහස් අධ්‍යාපනය බව දක්වන නමුදු දරුවන්ට උගන්වන්නට දෙමව්පියන් දරන වියදම අධිකය. රාජ්‍ය හා පෞද්ගලික අධ්යාහපන රටා කරදෙ මානුකූල නැත. ගුරු දෙගුරු සහ සිසු සබ`දතා දුරස් වෙමින් තිබේ. අනාවරණය වෙන තොරතුරු දරුවන්ගේ විනය පිරිහී ඇති බවයි. ශත වර්ශයක් ස`දහා සැලසුම් කරන බවක් එයින් විද්යරමාන නොවේ.
පාසල් සංවර්ධන සමිතියක් සෑම විදුහලකම ඇත. භෞතික සම්පත් දියුණු වෙයි. මැති ඇමතිවරු සහ පරිත්‍යාග ශීලීහු එකතුව ගොඩනැගිලි තනති. විද්‍යාගාර සදති. ක්‍රීඩාපිටි ද, පිහිනුම් තටාක ද ඉදිකරති. ආදි සිසු සිසුවියෝ පාසලට දරුවන් ඇතුලත් කර ගැනීමේ බලපෑම ද එයින් හිමි කර ගෙන ඇත. එය නොවේ. ‘‘පාසල් දරුවන් සංවර්ධනයට සමිති’’ පිහිටවිය යුතුය. ගුරු දෙගුරු පමණක් නොව පාසල අවට සමාජයේ සියලූ දෙනා එකමුතු විම මෙහිදී ඉටු විය යුතු බලවත් වගකීමකි. දැනුම වඩන, ඥානය ගවේශනය කරන තැනක් බවට, පාසල පත් කළ යුතුය. අද තාක්ෂණික යුගයකි. පාසලට එන දරුවන් පරිහරණය කරන මෙවලම් නරකට භාවිතා කරන්නට බැරි නැත. පාසල අවට මත් ද්‍රව්‍යසහ නීති විරෝධී දෙයට අනුබල දෙන තැන් බහුලය. දරුවන් අහන දකින දෙයින් කැළඹෙයි. පරවට චණ්ඩත්වයට නැඹුරුවෙයි. විවේකයේ දී කන බොන දෙයින් පවා ඔවුන්ගේ සෞඛ්‍ය පිරිහෙයි. පාසල අවට ගැන සොයා, දරුවන් යනෙන මග විමසා, පාසල් ආපන ශාලාවේ විකිණෙන දේ ගැන සොයන වගකීම දරන්නේ කොතැනින්ද? පාසල් දරුවන් සංවර්ධන සමිතියක වැදගත්කම අප වටහා ගත යුතුය. එසේ වටහා ගත යුතු, දැන් ඇති පාසල් සංවර්ධන සමිතියෙන් එය නිසි ලෙස ඉටුවෙන්නේ දැයි අපගෙන් ම පරේ ශ්න කරන අතරය.
අධ්‍යාපනයයේ අද ගැන කතා කරන අතර ඉතිහාසය දෙස ද හැරී බැලීම වටී. නිදහස් අධ්‍යාපනය ඇති කරන්නට කැපවූ ශ්රේතෂ්ඨයන්ට අද ද සමාජය ගරු කරති. බටහිර දැක්මට එරෙහිව යමින් නිදහස් සටනට සමාන්තරව මෙරට බොදු පාසල් ඇති කළ පිරිස බුහුමන් ලබති. ඔවුන් තැනූ ගොඩනැගිලි ගැන ස`දහනක් නොකරන නමුදු සිය වසක් පවතින්නට කළ ආයෝජනය වර්තමානයේ මෙන්ම සදාකාලිකවම පවතිනු නියතය. අධ්‍යාපනයයේ සිදුවිය යුතු වෙනස එයයි.
‘‘වල් කොළ බිම අතුරා හි`ද ගෙන, වැරහැලි වුවද ඇ`ද, ඇල්මෙන් අකුරු ඉගෙන ගන්නට’’ යැයි කියා ඇත්තේ මෙම දර්ශනයට අනුවය. අධ්යා පන කරකවමමය දෙස විකල්ප මත ඇති කළ යුතු යුගයකි. ආකල්ප වෙනස් විය යුතුය. පරිවර්තනයකින් නිසි මග සොයා ගැනීම අවශ්‍යමය. දරුවන් අතට, පොත වෙනුවට ගල් මුගුරු ගන්නා තරමට විනය පිරිහී ගෙන යන කල ඉදිරි සියවස දෙස දැකීම අද ජීවත්වන්නන්ගේ වගකීමයි. වී වගාව නරක නැත. කුස සැනහේ. රට දැය නගන්නට නම් එදා වියතුන් ගත් මග සොයා බැලීම වැදගත්ය.